رازعشق...وصیت من

رازعشق

واژه ی غریبی است ..

واژه ای که روزها وشایدم ماههاست با آن خو گرفته ام چه سخت است انتظار مرگ..

هر صبح طلوعی دیگراست بر انتظار فرداهای من..

*************

خواهم ماند تنها در انتظار توای رازعشق..

چرا نوشتم در برگ تنهایم بی تو٬ نمی دانم شاید روزی بخوانند بر تو عشق مرا..

********

روزی خواهی آمد سراغم . گریان نمی مانم٬ خندانم برای ورودت ای راز عشق ..

به یادت دل از دنیا می کنم ونامه ی جدایی را می خوانم نه یکبارنه ده بار بلکه صدها بار..

*****

روزی خواهم آمد سویت .. وجودم پرخواهد شد سراسراز عشق ات واشک شوق دیدارت بر گونه هایم روانه خواهند شد.. تنها می گویم دوستت دارم خدا و همیشه در قلب خواهی بود

اگه روزی گفتند که شکست عشقی خورده ام تو با خنده به انها بگو که من عاشق فرد خاصی نبودم که با رفتن او ناراحت شوم یا شکست بخورم .با لبخند معنی داری به انها بگو که من عاشق عشق بودم و همیشه عشق جاودانه است و هیچ گاه من را تنها نمی گزارد .حتی حالا که همه من را تنها رها کردند و رفتند.این موهبتی است از خالق عشق که به من به خاطر دل بی کینه ای که همه شاهد ان بودند عطا نموده ...بگو ...بگو...با اشک همراه لبخند بگو...که عشق مرا در اغوش گرفته و مرا به پیش عاشق ترین عاشقان می برد...عاشقتم خدای من...(وصییت من)